Γιατί η ανταλλαγή μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων δεν είναι συμβατή;
1ον. Αντίκειται στους κανόνες δικαίου και δεν προβλέπεται από κείμενες νομικές διατάξεις.
2ον. Διότι το αξιακό σύστημα απονομής δικαιοσύνης είναι διαφορετικό και με εντελώς αντίθετο προσανατολισμό.
3ον. Η επιστροφή των Τούρκων φερομένων πραξικοπηματιών τους οδηγεί σε δίκη με θανατική ποινή, ενώ το μεταβαλλόμενο κατηγορητήριο για τους Ελληνες τους οδηγεί στην επαπειλούμενη ποινή απέλασης ή φυλάκισης ή κάθειρξης.
4ον. Ακόμη κι αν ήθελε υποτεθεί ότι θα μπορούσε να γίνει ανταλλαγή, πώς θα συνέβαινε αυτή με την ποινή του θανάτου να είναι απείρως μεγαλυτερη από την στερητική της ελευθερίας και το αγαθό της ζωής μακράν ισχυρότερο;
5ον. Πώς θα δικαιολογηθεί η Ελλάδα στην διεθνή κοινότητα για την αποπομπή και ποια η θέση της κοινότητας και αν υπάρξουν κυρώσεις εις βάρος μας διατυπωμένες ρητά.
6ον. Ένας φίλος έθεσε το ερώτημα αν η απόπειρα πραξικοπήματος συνέβαινε στις ΗΠΑ που έχουν θανατική ποινή, δεν θα τους δίναμε; Και αντιστρέφοντας το ερώτημα, γιατί αυτοί δεν δίνουν τον Γκιουλέν;
Ως εκ τούτου σοφό είναι να τεθεί ζήτημα στον ΟΗΕ με το αν συναινεί στην επιστροφή ή όχι των Τούρκων στρατιωτικών στην Τουρκία και σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί και να συναινέσει η Τουρκία για την εξασφάλιση μιας δίκαιας δίκης με Τούρκους δικαστές και διεθνή παρατηρητή στην ουδέτερη έδρα της Χάγης.
Είναι κρίσιμο για την αποκλιμάκωση της κρίσης, που αποκτά πολεμικό κλίμα μεταξύ δυο στρατιωτικών δυνάμεων ικανών για καταστροφικές συνέπειες και μία αμφιλεγόμενη πύρρειο νίκη σε οποιαδήποτε εκ των δύον χωρών, που θα μετατρέψει σε παρίες δύο χώρες που τις ενώνουν περισσότερα από ότι τις χωρίζουν.
Είναι αποκαλυπτικό το κάτωθι γράφημα που παρατίθεται στον σύνδεσμο https://www.globalfirepower.com με το ερώτημα του φιλοσόφου Bertrand Russel "Ο πόλεμος δεν καθορίζει ποιος είναι σωστός - αλλά μόνο ποιος έχει απομείνει" (War does not determine who is right — only who is left.).
Στην δε περίπτωσή μας πιθανόν να μην μείνει κανείς μας ως σοβαρή χώρα αλλά ως χώρος σε περίπτωση ανεξέλεγκτου ατυχήματος όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες μισθοφορικές ομάδες και στρατοί τύπου blackwater και sadat να πoλεμήσουν, για να καλυφθούν οι ανθρώπινες απώλειες και να αναφέρονται παράπλευρες.
Ας μην ξεχνάμε την 12η Ιουλίου 2006 και τον πόλεμο των 34 ημερών του Ισραήλ (15η παγκόσμια πολεμική δύναμη/ 133 χώρες) και της ένοπλης πτέρυγας Χεζμπολάχ του Λιβάνου (98η παγκόσμια πολεμική δύναμη), που δεν ανέδειξε καταφανή νικητή.
Ο πόλεμος του Λιβάνου το 2006 ήταν ένας πόλεμος διάρκειας 34 ημερών στο βόρειο Ισραήλ και στο Λίβανο. Εμπλέκει την ένοπλη πτέρυγα της οργάνωσης Χεζμπολάχ(Hezbollah) και τις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ (IDF). Στις 12 Ιουλίου του 2006, η Χεζμπολάχ ξεκίνησε την Επιχείρηση «Αληθινή Υπόσχεση»,[1] ονομαζόμενη από μια «υπόσχεση» του αρχηγού της Σεΐχη Χασάν Νασράλα να αιχμαλωτίσει Ισραηλινούς στρατιώτες και να τους ανταλλάξει με τρεις Λιβανέζους κρατουμένους υπό την κατοχή του Ισραήλ.[2][3] Η επιδρομή τις πρώτες πρωινές ώρες στο ισραηλινό έδαφος κατέληξε με οκτώ Ισραηλινούς στρατιώτες νεκρούς και δύο αιχμαλωτισμένους. Το Ισραήλ απάντησε τότε με την Επιχείρηση «Δίκαιη Ανταμοιβή»,[4] αργότερα μετανομαζόμενη σε Επιχείρηση «Αλλαγή Κατεύθυνσης». Αυτό το κτύπημα αντιποίνων περιλαμβάνει μέχρι στιγμής μια εκτόξευση ομοβροντίας ρουκετών μέσα στον Λίβανο και επιδρομές βομβαρδισμού από την Ισραηλινή Αεροπορία (IAF), Αεροπορικό και Ναυτικό Αποκλεισμό και επίσης μερικές μικρές επιδρομές στον νότιο Λίβανο από στρατιώτες των IDF.
Πηγή : https://el.wikipedia.org
Για αυτό χρέος δε όλων μας είναι οι εκατέρωθεν πολέμαρχοι των πληκτρολογίων να αφήσουν το φούμο στο σαλόνι του σπιτιού τους και να επανέλθει η όποια κανονικότητα με την επιστροφή των δύο στρατιωτών μας το συντομότερο δυνατόν, γιατί κέρδη από τον ορυκτό πλούτο δεν θα γευτεί κανείς μας παρά ξεροκόκκαλα, η Τουρκία θα υποχωρεί το νόμισμά της στα τάρταρα, η Ελλάδα θα αυξάνει το χρέος της και οι δύο θα εισέλθουν σε μία νέα κούρσα εξοπλισμών για το ποιος μπορεί να καταστρέψει τον άλλον με ένα χτύπημα.
Ο πόλεμος δεν είναι πυγμαχία για να πετύχεις knockout, αγνοώντας το αποτροπιαστικό παράδειγμα του Χίτλερ που δεν κατάφερε ποτέ να επιβάλλει την νίκη στο πολεμικό πεδίο στις σκλαβωμένες κοινωνίες, όσα ολοκαυτώματα, γενοκτονίες, εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης κι αν έκανε με την πτώση του να είναι το ίδιο γρήγορη κι αστραπιαία όπως η άνοδός του.
Γράφει στην larisacitynews.gr
14.03.2018
Μιχάλης Αβέλλας
Αστυνομικός - Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών
Follow on Instagram