«Τα taboo και τα στερεότυπα αναπαράγονται κατά κόρον στους χώρους όπου μπορείς να δραστηριοποιηθείς».
Η παρακάτω ιστορία είναι της Βίκυς*, όπως μας τη διηγήθηκε.
«Σέβομαι την επιλογή σου, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω: πώς γίνεται να είσαι ερωτευμένη με κάποιον και να μπορείς να πηγαίνεις και με άλλους άνδρες; Πώς γίνεται να αποδέχεσαι ότι ο άνθρωπός σου πηγαίνει με άλλες γυναίκες;». Αυτή ήταν η ερώτηση της καλύτερής μου φίλης όταν της είπα ότι με τον σύντροφό μου ακολουθούμε το swinging lifestyle. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια πολύ συνηθισμένη ερώτηση από ανθρώπους που δεν ανήκουν στην κοινότητα.
Κατά βάση είμαι ένας απόλυτα ρομαντικός άνθρωπος. Πιστεύω στα έντονα και βαθιά συναισθήματα. Στις αδερφές ψυχές και στον απόλυτο έρωτα. Στο απόλυτο ψυχικό δέσιμο και στις καρμικές σχέσεις. Στην αποκλειστικότητα των συναισθημάτων. Στην ανεξάντλητη ερωτική διάθεση και στο ότι οι σχέσεις, αν τις δουλέψεις σωστά, μπορούν να κρατήσουν για όσο ο καθένας επιλέξει. Πιστεύω ότι το σεξ είναι το επιστέγασμα της αγάπης δύο ανθρώπων και πως όταν υπάρχουν έντονα συναισθήματα, είναι μαγικό. Πιστεύω στην αφοσίωση μέσα στη σχέση. Και όλα αυτά τα βιώνω με τον άνθρωπό μου, χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό.
Γιατί ένας άνθρωπος που απατά τον σύντροφο του είναι περισσότερο κανονικός από μένα;
Από την άλλη, απολαμβάνω απίστευτα την ελευθερία που σου δίνει η ανταλλαγή συντρόφων. Στο φορτωμένο με στερεότυπα μυαλό του μέσου ανθρώπου, φαίνομαι -το λιγότερο- μη φυσιολογική. Ενδεχομένως να κατακρίνει την επιλογή μου και να σκεφτεί –σπάνια θα το πει ευθέως– ότι η σχέση μου είναι προβληματική. Ποιος ορίζει όμως το νορμάλ; Και γιατί ένας άνθρωπος που απατά τον σύντροφο του είναι περισσότερο κανονικός από μένα;
Στην κοινότητα των swingers οι σχέσεις είναι βαθύτερες και ουσιαστικότερες. Το ψέμα εκλείπει και το «κέρατο» δεν υφίσταται σαν έννοια. Η αγάπη και η αποδοχή είναι διάχυτη. Το δέσιμο μεταξύ μας, σαν ζευγάρι, γίνεται βαθύτερο την ώρα που «παίρνομαι» από έναν άλλον και εκείνος είναι «μέσα» σε μια άλλη και εξακολουθούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Ψάχνουμε ο ένας το στόμα του άλλου για να ολοκληρώσουμε την απόλαυση και την έκσταση της στιγμής.
Τα πάντα όμως έχουν δυο όψεις. Πέρα από την επικοινωνία και τα συναισθήματα ανάμεσά μας, που κάθε φορά μεγαλώνουν, υπάρχει και η πρακτική πλευρά του θέματος. Η πρώτη μας απόπειρα στο swinging έγινε σε club του εξωτερικού. Ήμασταν ελαφρώς αγχωμένοι για το καινούριο που ανοίγεται μπροστά μας, αλλά σίγουροι για την επιλογή μας. Ψάξαμε, βρήκαμε και πήγαμε. Συναντήσαμε ανθρώπους φιλικούς, επικοινωνιακούς, που όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ανοιχτά μυαλά.
Βρεθήκαμε σε ένα χώρο όπου τα ταμπού και τα στερεότυπα καταρρίπτονταν το ένα μετά το άλλο. Ομορφιά, κοινωνικό στάτους και χρήμα δεν παίζουν κανένα ρόλο. Όταν είμαστε γυμνοί, είμαστε όλοι ίσοι. Μπορούσαμε να μιλήσουμε στο μπαρ με ανθρώπους και αργότερα να καταλήξουμε σε ένα από τα κρεβάτια όλοι μαζί ή απλώς να ξεκινήσουμε μόνοι μας ένα παιχνίδι και να επιτρέψουμε ή όχι σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους να συμμετάσχουν. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη βραδιά, επιλέξαμε να μείνουμε οι δυο μας. Ακόμη και έτσι όμως, στο τέλος της βραδιάς φύγαμε από εκεί απελευθερωμένοι. Σίγουροι ότι θα υπάρξει και επόμενη.
Φωτογραφία από το άρθρο του VICE «I Went to a Swingers Club with My Girlfriend»
Υπήρξαν πολλές, φυσικά. Κάθε φορά, ανακαλύπταμε κάτι καινούριο για τον εαυτό μας και για τη σχέση μας. Για το swinging και για τους ανθρώπους που βλέπαμε κάθε φορά, στο κάθε club. Αξίζει να ειπωθεί –αν και χιλιοειπωμένο– ότι για να πετύχει αυτός ο τρόπος ζωής πρέπει και τα δύο μέλη του ζευγαριού να το θέλουν. Η πιο άσχημη εμπειρία που έχουμε ζήσει, ήταν η αντίδραση μιας γυναίκας τη στιγμή που είδε τον σύντροφό της να βρίσκεται με μια άλλη: Σε κατάσταση σχεδόν υστερίας, τον τραβούσε να φύγουν. Εκ των υστέρων, αποδείχτηκε ότι το έκανε μόνο για να τον κρατήσει. Τέτοιου είδους επιλογές είναι από την αρχή καταδικασμένες. Ακολουθείς το lifestyle επειδή το θέλεις, όχι επειδή στο επιβάλουν ή για να κρατήσεις κάποιον.
Όταν αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τα club στην Ελλάδα, μοιραία ήρθε η σύγκριση. Συνηθισμένοι από τα club του εξωτερικού, ξεκινήσαμε με τα ίδια κριτήρια. Έξω, η ποιότητα ενός club κρίνεται από το αντίτιμο που καταβάλει ένας άνδρας για να μπει μόνος του - όσο υψηλότερο το ποσό, τόσο ποιοτικότερος ο χώρος συνήθως. Πρώτη έκπληξη στην Ελλάδα: η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε ζευγάρια. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω καλά με τους περιορισμούς και αισθάνθηκα ότι με αυτό τον τρόπο δαιμονοποιούν το swinging και δεν επιτρέπουν σε ανθρώπους να το εξερευνήσουν.
Παρ' όλα αυτά αποφασίζουμε να τα επισκεφτούμε. Πρώτη στάση, σε ένα club στο κέντρο. Έχω ήδη διαβάσει σε σχόλια επισκεπτών ότι πρόκειται για παλιά disco. Εξωτερικά θυμίζει ίσως παλιές δόξες του χώρου, μπαίνοντας βλέπω την έντονη προσπάθεια στον διάκοσμο να παραπέμπει σε σεξ. Το πόμολο της πόρτας είναι ένα ξύλινο πέος. Δεξιά-αριστερά αφίσες από ημίγυμνες γυναίκες. Η πλάτη των καθισμάτων απεικονίζει γυναικεία οπίσθια. Και σε όλο αυτό αναρωτιέμαι πού είναι τα lockers, τα αποδυτήρια, τα ντους, η σιγουριά ότι κανένας δεν έχει κινητό ή κάμερα πάνω του;
Η κοπέλα που βρίσκεται στην μπάρα, μας πληροφορεί ότι είναι ασφαλές να αφήσουμε τα πράγματά μας για να περάσουμε στα δωμάτια. Βλέπω τον κόσμο ντυμένο σαν να έχει βγει για ποτό. Προβληματίζομαι διότι βλέπω και ζευγάρια συνοδευόμενα από κάποιο φίλο ή φίλη τους. Η απορία μου λύνεται σύντομα. Ο κύριος που βρίσκεται έξω απ' το δωμάτιο μάς πληροφορεί ότι μόνο ζευγάρια μπορούν να περάσουν για να «πάρουν μάτι» ή να συμμετάσχουν. Οι χώροι; Μικροί και δύσκολα προσβάσιμοι. Τα προφυλακτικά τα αναζητάς και δεν τα βρίσκεις. Στο τέλος της βόλτας, τα βρίσκω σε μια γωνιά καταχωνιασμένα.
Την ίδια στιγμή, στα club του εξωτερικού η ιδιωτικότητά σου είναι δεδομένη. Υποχρεούσαι να αφήσεις τα πράγματά σου στα locker –συμπεριλαμβανομένου και του κινητού- μαζί με τα ρούχα σου. Οι άνδρες τριγυρνούν με τα μποξεράκια ή πετσέτες τυλιγμένες στη μέση και οι γυναίκες με ελαφρά περιβολή. Οι χώροι βγάζουν ερωτισμό, χωρίς κραυγαλέες εικόνες και είναι ζεστοί – και επιμένω στο ζεστοί. Τα προφυλακτικά υπάρχουν παντού μαζί με τον σεβασμό για τον διπλανό σου. Καθαρίζεις –όσο γίνεται- για να βρει ο επόμενος αξιοπρεπή τον χώρο. Η είσοδος επιτρέπεται και στους singles: μεγαλύτερο αντίτιμο πληρώνουν οι άνδρες, χαμηλότερο οι γυναίκες και κάπου στη μέση τα ζευγάρια (Ενδεικτικά: ζευγάρια €50, άνδρες €120 και γυναίκες €20).
Φωτογραφία από το άρθρο του VICE «How to Behave in Swingers Clubs»
Μαθαίνω για ένα άλλο club, προς τα νότια, ότι είναι το μέλλον του swinging στην Ελλάδα. Κατεβαίνουμε προς τα εκεί και παρκάρουμε απ' έξω. Το γεγονός ότι ακούω στα υψηλότερα ντεσιμπέλ, πρόγραμμα που θυμίζει mainstream club της δεκαετίας του '90, δεν με προδιαθέτει θετικά. Φτάνουμε στην πόρτα και η επιγραφή «Είσοδος μόνο για ζευγάρια» με ενοχλεί, για την ακρίβεια μου φαίνεται ρατσιστική. Στην είσοδο πληρώνουμε €20 με δώρο ένα φακελάκι που περιέχει ένα προφυλακτικό και καρτούλα με την απαραίτητη διαφήμιση για το ελιξίριο που εξασφαλίζει τη στύση. Τα αγνοώ επιδεικτικά και προχωράω για να δω τον χώρο. Ένας χώρος industrial, με ένα τεράστιο, κεντρικό τετράγωνο μπαρ και πολύ κρύο. Πίνουμε το πρώτο ποτό και δυσανασχετώ που βλέπω ότι κάθε φορά που παραγγέλνουμε πρέπει να πληρώνουμε. Αισθάνομαι σαν να με διώχνουν.
Τα νέον φώτα και ο dj που «κυνηγάει» τα ζευγάρια που κάνουν παιχνίδι, μου φαίνονται ξένα. Ανεβαίνουμε στα δωμάτια και ελπίζω να δω κάτι που θα με κάνει να δω αυτό το «μέλλον του swinging» στην Ελλάδα. Δωμάτια με πόρτες που κλείνουν. Κόσμος να στέκεται στον διάδρομο, που θυμίζει αναμονή για τουαλέτες μπουζουκιών, και -η αποκορύφωση- μια κυρία στην αρχή του διαδρόμου σε ένα πάγκο με χειροπετσέτες και προφυλακτικά. Δίπλα, η γυάλα που περιμένει το φιλοδώρημα και γράφει το απαραίτητο «Ευχαριστώ».
Σίγουρα δεν θέλω να κάνω σεξ σε αυτό τον χώρο. Οι απαγορευτικές επιγραφές «Απαγορεύεται η φωτογράφιση», «Προσέξτε το βήμα σας», «Προσέξτε το σκαλοπάτι», με κάνουν να θέλω να φύγω τρέχοντας. Παρ' όλα αυτά, προχωράμε στο «δωμάτιο του γιατρού». Η καρέκλα του γυναικολόγου δεν είναι κάτι που σε πείθει να μείνεις. Το μόνο θετικό στον χώρο είναι η ζέστη.
Η κοινότητα των swingers στην Ελλάδα δεν είναι μικρή. Θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, αν τα taboo και τα στερεότυπα δεν αναπαράγονταν κατά κόρον στους χώρους που μπορείς να δραστηριοποιηθείς. Με ενοχλεί σαν ενεργό μέλος της κοινότητας που όλα πρέπει να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Σε χώρους που θα μπορούσαν να είναι αισθητά καλύτεροι, αλλά βλέπω ότι επιλέγουν την ελληνική λογική «αφού δουλεύει, θα το συνεχίσω έτσι». Απεχθάνομαι τους αφορισμούς, αλλά νιώθω ότι χρειάζεται ακόμη πολύς χρόνος για να νιώσουν οι swingers άνετα στο ελληνικό σκηνικό.
*Για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, μιας και το swinging θεωρείται ακόμα taboo στη χώρα μας, το παραπάνω κείμενο δεν υπογράφεται με ονοματεπώνυμο, ωστόσο τα στοιχεία της Βίκυς βρίσκονται στη διάθεση του VICE Greece.
Πηγή: www.vice.com
Follow on Instagram
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου